Дуже ня болїло, кой им писав сисю книжку.
Болїло серце.
За моє изгиреноє життя ня болїло. За згиреноє життя мого русинського народа.
На слызы м ревати ни мüг, и сисї слова ми цяпали из серця, ги слызы.
За тоты стихы, што йих кличу НАШІ СПÜВАНКЫ, ни годен им уповісти нич – слызы, они и є слызы… Правда, люде звыкли прятати слызы, звыкли ся ганьбити слыз… А я свої – науказ…
НИНАШІ СПÜВАНКЫ. Сафо… Ду Фу… Війон… Гете… По… Бодлер… Нїцше… Такубоку… Єсєнїн… Русинськов бисїдов!
А што м мав робити!?.. Кой на габы русинського возрождения тüлькo словесного смітя ся пущать! И кить – гикойбы русинські (?!) – творитилї того нипотрібу тым ся щи й гордять, урагы русинської идеї ся тüв полові радувуть, кажучи: «Русинська бисїда слаба».
Божечку! Гикой бы сьме нигда ни мали Духновича, Павловича, Чопея, Злоцкого. Годинкы, Стрипського, Потушняка… – нашых безсмертных Будитильüв!
И я позираву на вічно живоє море русинськых слüв, и серце ми ся спирать уд радости.

Господи!

Русинська бисїда бирує вшытко.

На чому сисе вказати?!

А на чüм, кить ни на высоченных вирьхах світової литературы?!

На тоты позахмарны вирьхы понавішовав им, гикой кураговлüв, нашых трепетно живых русинськых слüв, и гойкаву ушыткым: «Никайте, які мы богаті на мудроє и красноє слово! Позирайте: русинськоє слово ни знає нидоступных вирьхüв! Чуєте: наші слова суть безсмерті!»
Я уд маминої цицькы дышу русинськыма словами. Они – мüй воздух.
Без них умру.
Айбо так ся хоче жити.
Хоть и болить серце. Иппен так, гикой товды, кой им писав сисю книжку.
Болить ня серце.