Кить зазвідайите – уткüть
Йсї казкы, йсї кынты довгі
Из йих дыханьом хащовым,
Свіжостив старої млакы,
Кивüлным дымком вігвамüв,
Бивным гучаньом буркутüв,
Из вытьом воды в валилах,
Гибы грüм у горах гуркав?
Я вповім вам, я отвічу:
       “Из хащüв, рунин пустынных,
Из мочил Нüчного Краю,
Из грунüв Оджибуейüв,
Из груньüв Дакотüв дикых,
З гымбüв тундры, из саг млакы,
Де по вапі чалапіндать
Бузьок читавый – Шух-шух-га,
Впят вам кажу я – йсї кынты,
Переказованя давні
Наспüвав ми Навадага,
Што щи сам собі й гудовчить”.
       Кить зазвідайите, де йих
Познаходив Навадага,
Я вповім вам, я отвічу:
“В гнїздах потят, в поковбіках,
У хащах, в бобровых норах,
В ступляях тяжкых бізонüв,
Серед скал в орлиных гнїздах,
На болотах та й на багнах,
В тундрах сївера сумного
Потята му наспüвали:
Чітовейк-піскун спüвав йих,
Ласка Манг и гуска Вава,
Бузьок читавый Шух-шух-га,
И глухарька Мушкодаза».
       Кытьбы звідали сьте й дале:
“А ба тко тот Навадага?
Штосъ вповіш за Навадагу!” –
Я бы м нараз вам утвітив,
Зачав бы м аццяк казати:
       «Там, на млацї Тавазента,
Там, на царинах зеленых,
Пиля потокüв шіковных
Занивтям жив Навадага.
Там за селом індіянськым
Были зимлї, файні, руні,
Красовали ся яліцї,
Хаща, што зелена влїтї,
Узимі доцят білїла,
Повна спüваня и млости,
       Гий, потокы вты веселі
Здалику бы впознав каждый,
Бо розыллють ся в час ярньый,
Влїтї вüльхы засріблять ся,
Восени мракы йих спрячуть,
А взимі габы потокüв
Скрыжанївуть, ги на чудо.
Иппен там жив Навадага, –
Серед млакы Тавазента,
В мовчазных зеленых гымбах.
       Тамкы й слухав, кой рурукав
Спüванку за Гаявату:
Як ся вродив Гаявата
И як жити знав убленно,
Як ся постив, як молив ся,
Та якый быв працосхопный,
Як жадав обы народ му
Быв слободным, жив по правдї”.
       Вы, тко любите природу,
Пüтьму хащі, шурхüт листя,
Сонцьом усвітлині долы,
Бивні зливы, завирюхы,
И потокы быстротокы,
Што гуркочуть в поковбіках,
В горах гуркотїння грому,
Што го чути гибы били
Крылами орлы виликі,
Вы послухайте йсї кынты –
Спüванку за Гаявату!
       Вы, тко любите легенды,
Файноту народных казань,
Голосы годüв минулых,
Што задумати ся кличуть,
Што з них мудрüсть мош вчирити,
Што звучать так по дїтинськы,
Онь подумайите нараз
Ош вто кынта, авать казка! –
Лем вы знайте, ош тото є
Спüванка за Гаявату.
       Вы ушыткы, тко щи в серци
Віры в Бога ни утратив,
В Божу искру в чоловіцї;
Вы, тко тямить, ош навхтема
Чоловічеськоє серце
И вагало ся, й болїло,
И жадало тої правды,
Што, ги лампаш у потемках,
Нас вело и направляло
Лем до истины сятої, –
Вам спüваву стародавну
Спüванку за Гаявату.
       Вы, тко любите в час ярньый
Уйти на прогульку в гущу,
Де в нипроходях зеленых
На мохами вброслых мурах
Косичкы ся чиллинявлять,
На прадавнüм тинитові
Уздрите на гробі камінь,
Й янете читати з нього
Што давно рука писала
Ни до писаня валовшна,
Айбо й камінь оживила
Свойыв журов и любовльов,
Прочитайте сисї кынты:
Спüванку за Гаявату!