Гий, Запад є Запад, Восток є Восток, и з міста ся вни ни кынуть
Онь докüть Небо уєдно з Землив ни стануть на Смертный Суд.
Лем што коштувуть Запад, Восток, што рüд, што вüтцюзнина є,
Кой дужый из дужым – пястив на пясть! – на краю земли встає.
Камал з двадцятьма лигінями утїк туды, де сам вüльно гуляв,
Кобылу май ипну, май дужу з усьых овüн у полковника вкрав.
Як вüх из хлїва ї ни відїв нитко – уд хыжі удбіг убüк,
Пудковы вбернув задом навперед, в сїдло собов вер и втїк.
Лем рано уповів полковникüв сын, што быв мийригашный, ги звірь:
«Ба тко, цїмборове, из вас уповість ош де конокрад є типир?»
Туй сын рисальдаря Мохаммед Хан ид ньому прийшов и вповів:
«Тко вітру нüчного знає путї, и тот бы го найко ци ймив.
Вночи проскакав овüн Абазай, в Бонайрї типирькы дись є.
Ввüн мусить прüйти пиля форта Букло, иного пути му ниє.
И кить полетиш ты до форта Букло, шпатно – ги потя, ги шрийт,
То з помочив Божив го догониш там в глубокому зворї Джагий.
Ай лем кить прüйшов овüн звором Джагий, вертайся, ниборе, домüв –
Там каждый дарабчик зимлї ти страшный, там повно його цїмборüв:
Там справа – скала, там злїва – скала, ворохы тирня й піска…
Учуєш: цобыркнув дись машингвер, айбо ни уздриш стрілка».
И вхопив полковникüв сын коня, чорнющого, гикой нüч:
Пысок – чїнгüв, серце – клепач, но – ни хыбить му нич.
У форт полковникüв сын прилитїв, а тамкы гостину несуть.
Лем тко уд гатара за злодійом йде, ни має на спочив часу.
Заторсав кантар и кüнь чорный упят летить, ги потя, ги шрийт,
Онь докuть вüтцьову кобылу ни вздрів при входї у звuр Джагий.
Уздрів кобылу вüтьцьову – на ньüв Камал у звüр поскакав.
И вхопив піштолю, и дотрічі раз овüн в конокрада стріляв.
Лем кулї литїли у корчї, й Камал ид ньому ся убернув:
«Стріляєш ты пüлло, а ци на кони за мнов ся вженеш, ану!»
Гикойбы чорты налитїли на звüр – порох го вкрыв, ги имла.
Литїв чорный кüнь, гикой олїнь, айбо кобыла, ги серна, йшла.
Дяпловы зубами затис чорний кüнь, и дыхав тяженно, ги міх.
Кобыла подзиньковала кантаром, и мала легинькый біг.
Там справа – скала, и злїва – скала, ворохы тирня й піска…
Учув: цобыркнув дись машингвер, айбо ни уздрів стрілка.
Запрятав ся місяць за хмары, зоря зайшла за видиму грань.
Кüнь мече собов, ги постріляный бык, кобыла летить, гикой лань.
Кüнь зашпотав ся у каміня и впав, упав сын полковника з нüг.
Камал на кобылї ид ним пудыйшов и стати врагови помüг.
Піштолю му убив из рук и вповів: «Я ся з тобов ни бю.
Ты в мене стріляв, айбо раз ткось ни кров, ай пüт наші конї пють.
Ты туйкы довкола на двадцять миль ни найдеш такого корча,
Такої скалы, зза котрых мüй стрілок из пушков бы ни чучав.
Менї бы доста впустити кантар, вать пудняти руку горі,
Шакалы бы мали на фрыштик тебе щи при иннишнüв зорі.
Авать кыбым я лем махнув головов, и мало нагнув ї долü,
Вороны бы так ся наіли тебе – ни удлитїли бы вд зимлї».
Утвітив му легко полковникüв сын: «Ни маву я протüв нич.
Лем раз порахуй што коштує іда, а дале пак гостьüв клич.
Кить изирь багнийтüв сюды налетить вбы мої кüсткы найти,
Буде гостина тобі дорога, и впстанеш голодным ты.
Потопчуть конї на корени хлїб, здїравить живых пістолет,
Хыжі твої спалять, маржину усю поріжуть и увержуть гет.
И кить дїля тебе ушытко єдно, што сюды катуна принесе,
Шакалы из псами файта єдна – шакалüв мош кликати, псе.
Лем кить дорожиш ты людьми и землив, кить гüр сих ти трібна краса,
Ты нянькову чесно кобылу вернеш, а путь домü найду я сам!".
Камал ся на нього попризирав, и твердо го вхопив руков.
«Ни слова за псüв, – уповів му Камал. – туй з вовком ся ссважать вовк.
И най ми здыхлятина буде ідов, кыдьбым я тебе убив!
Повіруй, ош смирть ись перефігльовав, ош я вже тебе простив».
Утвітив му легко полковникüв сын: «Я віруву чеснuв судьбі:
Силноє силному – кобылу сисю мüй нянько дарує тобі».
Газдови ся тыче кобыла в лице, ублизує рукы йому.
«Мы вбоє сильні, – уповів му Камал, – а вірна вна лем єдному…
Я дар ни приймаву, а вд ньому даву мої золоті кантары,
Корбач мüй шовковый, и най йти домü поможуть попутні вітры».
Полковникüв сын свüй левор ухопив, протяг му, попозирав:
«Піштолю ты ухопив уд урага, типир ї дає цїмбора».
Камал уповів: «Кров за кров, дар за дар, – лем цїмборовати ся нам,
Твüй няньо за мнов свого сына загнав, я свого му сына уддам».
Ввüн фüтькнув у персты, онь корч молодый вд студенüв скалї прилüг,
И туй изза тої скалы молодый, ги олїнь, му сын прибіг.
«Аттуй твüй газда, – уповів му Камал, – уд нього вд иннись ни ногов!
Ты з правого боку з ним фурт будеш йти, и сокотити його.
Я, сыне мüй, слово твердоє даву и будеш ты вірный йому
Онь докüть ни вмреш, авать докüть я сам вто слово назад ни озьму.
И хлїб королевы ты істи будеш, и берегти її дом.
И кить буде треба на благо її, ты моє зничтожиш гнїздо.
Ты будь катуном чесным, най ти ся вдасть ушытко, што лем кынеш.
И може пудвысять у чинї тебе, и може завісять мене».
Поникали в очи єден єдному, ай страх там и ни цїбенїв.
И твердо кляли ся они на винї, на соли, на чистüм зернї.
Ножами ся чирькнули в рукы и кров горяча из жил потекла,
Зєднали ся кровльов и клятва тота силнїша уд смерти была.
Дїтвак на коня сїв. Полковникüв сын на свойüв кобылї иде.
Й вернули ся двоє до форта Букло, уткüть уйшов єден.
И лем пудыйшли уд касарни, кой там каждый попровбайловав
Багнийтом убити того дїтвака, што втиць му кобылу украв…
«Ни кывайте! – гойкунув полковникüв сын. – Бо вчиню в копони дїру!
Вночи м доганяти пüшов урага, а туйкы м привüх цїмбору».
Гий, Запад є Запад, Восток є Восток, и з міста ся вни ни кынуть
Онь докüть Небо уєдно з Землив ни стануть на Смертный Суд.
Лем што коштувуть Запад, Восток, што рüд, што вüтцюзнина є,
Кой дужый из дужым – пястив на пясть! – на краю земли встає.