Йсе ся стало давно - мало тко вже тямить
Корольüвство на дивнüв землї,
Де жило й розцвітало дüвчатко єдно,
Што имня мало Аннабель-Лї.
Я любив ї. Она ня любила. И мы
Лем любовльов и жили, й цвіли.

Мы в любви были чисті, ги діти малі,
В корольüвстві на дивнüв землї.
Лем любили мы бüлше, ги люблять в любви,
Я й божественна Аннабель-Лї.
Й серафимы небес, заздро видячи йсе,
Перебачити нам ни могли.

Изза сього ся иппен и стало давно
В корольüвстві на дивнüв землї,
Што из хмарного неба студені вітры
Смертно вбыяли Аннабель-Лї —
Ярньый цвіт в чорный світ, у могилу сумну
В саркофазї уд ня понесли.

Вто блаженство, што мав им, кой жила она
В корольüвстві на дивнüв землї,
Серафимы крылаті в небеснüм раю
Нигда мати в души ни могли.
Айбо стало ся так, што ї вд мене взяли
Мою Аннабель-Лї погребли.

И вночи, коли місяць навівать ми сны
Про божественну Аннабель-Лї,
Вижу тіло її, вижу душу її,
Чуву дух, што в трунї ни зотлїв -
Я ї люблю! Вна любить ня! Мы цвітиме
В корольüвстві на дивнüв землї.