Ци ни ипно нам бы, цїмборове,
Вповісти русинськыма словами,
Як ходив князь Ігорь на чїковах,
Як ся бив сын Сятослава з урагами.

Янеме по днишньому спüвати:
В спüванках за вты часы прадавні,
Вбы новоє файно хосновати,
Гет удвержеме сохташ Боянüв.

Пидік, як Боян тот угыбав ся,
Ги лавырка, совзав меже рüщом,
Гикой вовк, штось ймити байловав ся,
Вать, ги потя дикоє, засвище.

Догадать бывалых биток гергüт,
Пустить дисять потят на вадаску,
И либідка, котру имлять первов,
Спüвать спüванку, вать каже казку.

За старого спüвать Ярослава,
За Романа, што фаттьüв быв славный,
За Мстислава, што Редедю зблавив
Перед вшыткыма му катунами

Цїмборове, вто не дисят потят
Либідок Бояну наганяли,
Вто му персты - онь йих в струны протяв! -
Славу командїрям вінчовали.

Уд Владимира свої пüчнеме спüвы,
З Ігорьом йих зяжеме файтово,
Што у баторности мнянтовав ся гнїву,
Што у серцю дух мав лигіньовый.

На утцюзнинї ушыткым было видко,
Як ввüн дома урагами шмарив,
Й регіменты на кырваву битку
Онь за половицькі вüх гатары.