Отелло – жіван винницüськый
Єдну хыщину навщивляв.
Як лем Шекспір за вто дüзнав ся,
Та коломыйку написав.

Писав Шекспір за Дездемону,
Што доста чїчана была.
Сплянтинила ся з катунами,
И вшытку чисть йим уддала.

Любив Отелло попоісти.
А кой поів, та файно спав.
Бужену пікницю иршавську
Сливлянков хустськов запивав.

Та туйкы трафила ся пришта –
Ткось жиболовку вд ниї взьмив.
Отелло быв фаттьüв наремный,
И Дездемону придушив.

Вна пудняла ся з деревища –
Тонинькый голос в ниї быв:
– Ба тко тя так, ги я, любив?!..
А ты мене, говгірю, вбив!..

Дьüвкы, дьüвчаточка чїчані,
Вчалуйте вшыткых, убманїть.
Лем жиболовкы, што на смолї,
Хоть де ни мечте, сокотїть!