Динь первый мая – вичüр быв,
         – вичüрньый май – любви хвала,
яло вд ньüв горлиця звала,
де хащов шум сосновый плыв.
Штось мнякко шепчучи, мох тих,
корч косичками колысав,
и славчик, млївучи, спüвав,
кой чув тонкый дербанкы дых.
Гладїнь воды у гущи хащї
звучала тайнов скрытых мук,
замкнув її озерный круг,
и лучї сонця в світ литящый
плыли крüзь воздух лазуровый
й світили, ги слызы любови.
Лучї у хмарї чистоты
дрыжали, ги свічкы малинькі,
й чеканя стрічї – час сятый! –
текло туманами легинько.
Здрів місяць на близьку звізду,
што ясноблїдо, блїдоясно,
гикой дьüвча у жаждї страснüв,
таила звабу молоду,
в озерных водах лик свüй зріла
и в неземнüв любови млїла.
За берегом – хыжкы блїді
єдна вд єднüв ся тулять ближе,
й, гикой в обыймах, ниже, ниже
ся нахылявуть ид водї,
а там стовпльом тонкым дерева
вбняли ся в радости маєвüв.
На дальнüм крайи – пüтьма гор,
там тягне ся вд березї звор,
береза – вд зворови. Габами
вода тче сон. А над хащами
любовльов дыше всьый простор.
У світлї звізд сереброликüм
пуд дубом дüвчина сидить
и в даличїнь надводну никать,
а туй – близинько! – онь дзвинить,
вода бє в ногы синьов хмаров,
а мало дале –зеленаво,
щи дале – зеленояскраво,
далеко – яснüсть без гатара.
У нискüнченну даличїнь
дüвча взирає ся очима,
и нискüнченна даличїнь
лем звіздами йüв мнякко блимать.
 
Тихо бють ся габы у глухüв темнотї –
нüч синявым плащом йих укрыла
Платя білоє вдбило ся в темнüв водї,
голос милый из хащі: Ярмила!
з вод глубокых: Ярмила! Ярмила!

Динь первый мая – вичüр быв,
         – вичüрньый май – любви хвала,
яло вд ньüв горлиця звала:
         – Ярмила! Ярмила! Ярмила!