Быти вать ни быти – сторцом стало.
Бо што души май ипно: ци тирпiти
Всї шпурянї в ню стрілы и плитачя
Нисиринчливої судьбы, ци вдбити
Габы біды? Умерти – вто уснути,
Домак. Сном уповісти: туй кониць є
Ушыткых мук сердечных, што йих тїло
Нести вже ни бирує – ци ни йсе
Майвышшоє жаданя? Вмерти, в сон упасти,
И позирати сны. Айбо які
Сны в тüм спаньови смертному наснять ся,
Кить из ся зверичи затварку плотї?
Йсе нас зопирать: бо кому бы иншак
Кортїло утирпіти вшыткы біды
Довженного житя, туй кімловати
Вд гоненій глупакüв шархантьовитых,
Уд беззакония тупої власти,
Уд мукы бизотвітної любови;
Тко бы сьому жадав теєтовати,
Кой годен вшытко ипно ушорити
Вдар чуплака? Тко пуд житя тирьхом
Ревав, йойойкав, зопрівав бы страшно,
Кыдьбы ся ни бояв гатара смерти,
Зза котрого ся нигда ни вертали
Земні вандрüвникы – єдна лем думка
Про смерти край вд нас удбирає силы,
И чинить з нас рабüв житя мізерных,
Так смілости живый и острый угиль
Стає загаслов, затупілов думков,
Котра лем и валовшна – изгирити,
Изпрастати, обы навхтема зслызло
Так добре начатоє. Айбо – доста!
Офелїє! О, нїмфо! У молитвах
Ушытко, чим им грішный, помняни.