Уповiш, жоно, ци ни задарь
Менї дала ты в пысок адде,
Онь змирьк ся вшыткый свiт.
Запамнятало ми ся тüлко,
Як ты ухопила качüлку,
И - бух по головi!

Тото лем знає божа мати,
Ош як устиг им ся вчуняти,
Й пуд постїль им залїз.
А ты набрала з шпора грани,
И кажеш: - Удтüть ты ни встанеш,
Онь докü ї ни йзїш!

Вта грань на постїль политїла,
И нараз парна ся имила -
Пуд парнов спав сусїд.
Кой ввiдїв им му босi ногы,
Залав им в Христа-пана-бога,
И в сись ушыткый свiт.

Вже туй жону я нич ни звiдав,
Ай постїль вєдно из сусїдом,
Ги штангу, м зняв горi.
Ни можу врозумiти й досьü,
Як постїль сталася у возüр,
И сперла ся в дворї.

Пороззирав им хыжу зунну -
Жона вже была у декунку -
Забила ся у пiч.
Типир ты, жüночко убленна,
З капустов будеш запечена -
Ни втеєтуєш нич.

У рукы м взяв гордüв з капустов,
И рендешно на пiч го пустив -
Влегла ся пiч стара.
Ни каждый може врозумiти,
Як жüнка встигла уттüть втїкти -
В стїнїi была дїра.

Ай туй сусiд мüй суветливо
В дворї з корiньом урвав сливу
И просто в мене вер.
Я в льотї вхопив сливу в руку,
И шпурив нив у жüнку-суку,
Й лем платя йüв роздер.

Ай туй сусїда мüй пудскочив,
И з ходу в пысок як ми вмочить -
Тото вже быв удар!
А я як вхопив го руками,
И вєдно - з головов,  з ногами -
Забив им го в будар.

Врага м єдного мнянтовав ся,
Та на жону м свою нарвав ся -
Она менї дала!
Ба, уткüть силы тüлко мала,
И зубы, й ребра ми зламала,
Лице всьо ростяла.

Ты нашто ногтї лаковала?! -
Обы сь май дерти бировала?
Глянь на моє лице!
Я вд людьом уйти вже ни можу,
Бо вшыткый пысок у ня схожый
На великонноє яйце.

Жона у хыжу заскочила,
Руками зунну двирї ймила,
И гойкать: - Всьо! Буде!
Я жаждив хыжу запалити,
Та шваблик ся ни хотїв ймити,
А мав им лем єден!

Жона штось в хыжи залящїла...
Й менї вже битка надоіла -
Иду собi в будар.
А в бударї сусiд ся запер -
Из пыска страшно кров му цяпле,
З гузiцї - жовтый вар.

Што можу з ними говорити,
Коли ни хотять мирно жити -
Все лїзли бы в бiду.
Уже змирькало ся над вичüр -
Жона сусїдова ня кличе,
И я ид ньüв иду.

Вна, ги дїтину, ня роздїла,
Промыла раны, всьо завила,
И в постїль повела.
Туй я забыв синцї и раны,
И ока м ни склїпив до рана -
Гий, що за нüч была!

Тото ни постїль пуднимати,
И ни гордüв на пiч метати -
Там треба ся впрячи.
Мы з нив ся двоє так любили,
Што постїль исьме розлупили -
Кüнчали на печи.

А де жона моя з сусїдом?!
За вто мене уже ни звiдай,
Бо што менї до них?
Тко ся любовлю занимає,
Тот ся ни бє, ни обзыває -
Сисе затям навiк!