Первоє благословеніє русинам дав сам Господь Бог,

кой даровав нам сисю низруняно прекрасну райську зимлю – Пüдкарпатську Русь,

кой наградив нас нашов житєдайнов русинськов бисїдов,

кой удїлив нам нашу тяжкенну русинську судьбу.

Добрый по натурі русин легко пущав ид собі й ині народы,

як близькі, так далекі,

котры,ь “дякувучи” нашüв русинськüв толеранциї,

приспали го и здоміновали над нами державно.

Товды прийшов ид русинам наш первый пророк Духнович,

и дав своє нам благословеніє:

Подкарпатскійи русины,

Оставте глубокій сон !

Убы совершити сисе заповіданиє, ниспослав Господь Бог русинам

у проводырї ищи єдного сященнослужитиля-пророка – Александера Павловича,

котрый у свому благословению проголосив:

Русины ! кріпко віруйте

Что Отец на небі

Помощ пошлет свойым дїтьом

В найболшой потребі !

Домак унивірені русины зачудовано вбернули до нього свої очи,

гикойбы звідавучи, ош тко ты ?

И Павлович йим ся признав:

От віка віков я – Русин !

Та й закликав свого брата-русина:

Ступай по стремнинам Бескидов,

Совершай назначеный путь.

И вірї, языку прадїдов

Непоколебим, вірен будь !

Повіровали русины свому Пророкови Павловичови, бо чуствовали, ош овüн до послїдної цяткы кырви є из свойым народом,

полюбили русины свого Поета Павловича,

бо писав по домашньому –

так, гикой простый народ говорить.

А ищи за свого живота быв Александер Павлович

у доброму цїмборастві

из иныма двома великыма вождами русинського народа:

из Адольфом Добряньскым и Александером Духновичом –

иппен они триє заложили

пряшüвськоє “Общество св. Иоанна Крестителя”,

котроє несло русинам низгасноє світло

укремішної русинської державности.

Туйкы щи треба вповісти, ош высокоошколованого чоловіка, невидано твердого русина Александера Павловича много раз галицькі проводырї наклоняли вступити у йихньоє

Науковоє Товариство им. Шевченка,

айбо наш вірный русинському народови вожд ся ни пуддав !

Гикой дуже ошколованый чилянник, планно говорив окроме свого подкарпато-русинського языка и по захüдно - и схüдно - словацькы,

бисїдовав по нїмицькы, мадярськы, полськы, французькы, знав латину и гречеськый язык.

По велико-руськы, ани по мало-руськы нигда ни говорив.

Збüлшого писав по подкарпато-русинськы, айбо упстало по ньüм и дуже много стихüв писаных сотацькым нарічійом (схüдно – словацькым), латиников.Тото май бüлше “Dümki” и “Карпатські піснї”.

Любив нашых люди – любив русинüв.

Дуже любив косичкы. Красні косичкы навхтема были на його попüськüв фарі. Сам отець Олександер йих поливав, и збав за них онь до свої смерти.

А щи любив из піпов сидїти на ганку и годовати свою любиму худобинку. Мав свого любимчика когута.

Айно, за піпу. Руськый царь, читавучи його стихы, загнав му на памнятку єдну прекрасну піпу, котра важила бüлше, гикой пüвкіла. Кажуть, ош тота піпа и иннискы є у якогось богача у Свидникови.

Айбо тяжкенні нужды русинського народа ни давали спокою нашому великому пророкови, и овüн пудкріпляв нас свойым

пророчеськым словом:

Уж идут для Русинов

Щастя, славы годы.

Славте Бога, род милуйте,

Русины молоды !

Та й у днишнї нисказанно страшні часы,

кой май великі урагы Русинüв – галичане а украйинце –

гадавуть собі, ош уже изгирили Русинüв из світка сього –

упстало ся йим лем стерти из памняти чолові чеської

и памнять за нас,

огненныма буквома на вшытко ниосягненноє русинськоє небо уставуть нивмираві слова нашого великого пророка Александера Павловича:

Русины желавуть быти русинами !

А мы – иннишнї русины – кажеме:

- И будуть – у нашüв укремішнüв русинськüв державі !