Уже ня ни чудувуть єдностайні отвіты читалникüв нашого края

 на новинарські звіданя за вто, ош што они читавуть:

  “Книг закарпатських письменників не читаю !”…

  Божечку, пак як такоє годно быти, кить они, сигіняшні закарпатські писатилї, догделабы вшыткы сорок, суть лавреатами многых премий, та й тото по дакüлко раз !..

  До приміру, Петро Скунць, кой ищи быв редактором новинкы “Карпатська Україна”, та, гикойбы фіглювучи, у полеміцї

з якымись дописовачом до новинкы, сам перераховав онь сїмнадцить лавреатськых премий, котрыма го щи за команїштüв наградили: комсомольські премиї – обласна имени Дмитра Вакарова, республїканська имени Николая Островського…и.т.д.

  Иван Чендей мав премий менше, айбо и в нього того щи й за команїштüв было бивно: у 1992 – имени Винниченка, дале пак имени Головка.., имени Шевченка, яку потüм и його цїмбор Скунць дüстав, та й на котру, обы ї дüстати, сигіняшный ся самовысував онь шість раз…

  Айбо сисе суть лавреатські чемпійоны в нашому краю.

  Типирькы з “высоты” сих двох “литературных” монстрüв попризирайме ся до нашої “литературної” дрüбноты.

  Догделабы вшыткы сорок закарпатськых членüв спілкы писатильüв Украйины суть лавреатами обласної комсомольської премиї имени Дмитра Вакарова (дüстали ї в комаништичні часы, и вто по дакüлко раз !). У часы “низависимої” Украйины иппен сисю премию перейменовали у премию имени Федора Потушняка – и впят догделабы вшыткы сорок закарпатськых членüв спілкы писатильüв Украйины нив ся олавреатили, (и вто по дакüлко раз !).

  Треба вповісти, ош у сьому лавреатстві не лем званиє цїнноє:

из дипломом лавреата награжденый дüставав три изрї гривньüв. Иппен сисе послїдноє - три изрї гривньüв – и было та й ся упстає май притягателным у каждорüчнüв смертелнüв войнї закарпатськых писатильüв за вты – уд прошлого года не три,

ай уже – вüсьüм ! - изрьüв гривньüв.

  Писатильська сімя Ходанич-Повх ся спромогла збагатити свüй домашный бюджет онь пятнадцятьма изрями лавреатськых гривньüв: трічї лавреатом обласної премії ставав Петро Ходанич (3х3=9), и двычї жона му Ліда Повх (2х3=6), а з сього ся дüстає: (9+6=15) – руно пятнадцять изрьüв лавреацькых.

  Но туйкы нич ниє чудного: гикой голова комісії по присудженю обласної литературної премиї (слава богу, донидавна !), Петро Ходанич нигда ни узбытковав свою сімю.

  Процес олавреачения у “писательського” тандема йшов так: Ходанич-Повх выбивали гроші в облдержадминистрациї на выданя свойых книг (сумы нималі!), книгы за державный счот ся печатали, и такый нараз йих усували на добытя премії, пак самі собі вже премиї присуждали.

  Тото, ош йих книжичкы по тых нимногых книжных бовтах, куды йих самі Ходанич-Повх поприносили, нитко нигда ни купує – тото йих домак ни интересує, бо они й так ся умудрили мати гроші за “продаж” свойых книг: гикой преподаватилї обласного института усовершенствованя учитильüв, кажду групу вчитильüв, што приходили из сїльськых ошкüл ся “совершенствовати”, примушовали куповати йих нидüдаві книгы. И сигіняшні учитилї мусїли куповати по двычі, а то й по трічі єдны й тоты нидüдаві, непотребні книгы уд свойых преподаватильüв.

  Аттакым є писатильсько-научницькый бізнес сімї Ходанич-Повх!.

  Айбо в кüнци прüйшлого года у “писательського” тандема Ходанич-Повх ся стала велика пришта.

  Обласна держадминистрация рішила уплачовати кажду премию уже не по три, ай – по вüсьüм изрьüв гривньüв.

  У жадобного Ходанича ся затрясли рукы - тоты вüсьüм изрьüв овüн мусить дüстати !..

  И: упят ся усунув на здобытя премиї облдержадминистрациї! - у четвертый раз.

  Лем туйкы ся стало так, ош членам комісії, у котрої донидавна овüн быв началником, насточортїла жаднüсть Ходанича, и на голосованю из дивятьох членüв комісії за Ходанича проголосовало лем двоє… - овüн сам и щи якыйись його пудлизинь…

  Ходанич ся на сьому ни спер – сперед його циганськыма очима приманливо поблисковали вüсьüм изрьüв гривньüв ! - побіг у облдержадминистрацию, и, гикой ищи товдышный началник обласных писатильüв, ублагав обласноє начальство заставити тоту комісію … переголосовати…

  Переголосовали.

  Резултат: за Ходанича – єден голос ! – голосовав за ся - овüн сам.

  Аттак попиля скарідных зубüв Ходанича пролитїло ЧЕТВЕРТОЄ лавреатство, а з ним и - вüсьüм изрьüв гривньüв !

  Смішным было у прошлому годї присуждениє обласної премиї

у вüсьüм изрьüв гривньüв “писатильови” Андрійови Дурундї.

  Хоть овüн уже и быв лавреатом сиї премиї, айбо наші обласні “писатилї” ся дорадили, ош Дурундови тоты вüсьüм изрьüв гривньüв мусайно дати, бо йому нидавно учинили дуже тяжку – уже четверту ! – операцию на геморой. И йому дуже треба гроші на усокочіня безцінної “писатильської” гузіці, из якої тот андьолськый геморой и по четвертüв операції у нього нияк ни проходить.

  И дали: Андрій Дурунда став лавреатом премиї облдержадминистрациї – за геморой !

  Мож собі лем погадати, ош кüлько гузичного-бударного папіря понакупляв собі “писатиль” Андрій Дурунда на лавреацькі вüсьüм изрьüв гривньüв !

  Геморойными лавреатками сиї премиї суть ушыткы “писатилницї”-прийшлячкы: Галина Малик, Надія Панчук, Людмила Кудрявська… Ни тямлю вже по кüлко раз они геморойні лавреаткы.

  Най мüй читалник ся ни чудує, ош ни называву книгы, за котры тоты “писатилї” стали лавреатами.

  Мушу вповісти, ош и в облдержадминистрациї прекрасно знавуть, што плачені ними книгы закарпацькых писатильüв нигда нитко ни читать.

  Сисе годен пудтвердити и я, бо продажив книг ся занимаву дванадцятый гüд, та прекрасно знаву што иннишньый читалник потребує.

  Є два наші писатилї, книгы котрых чилядь просить навхтемашно, тото суть Федор Потушняк и Михайил Томчаній.

  З типирьüшньых подаколи звідавуть книгы Дмитра Креміня,

 Мирослава Дочинця и Василя Густія.

  И на сьому – вшытко !

  Подеко ми годен заверичи, ош ни упомнянув им за Петра Мідянку, котрому сього года дали державну премию.

  А я вас звідаву: ”Вы читали шрайбанину Мідянкы !?..”.

Но, та кить вы истинно любите поезию, кить вы ся розумієте

в поезиї, ци хоть раз исьте почуствовали бадаякоє наслаждениє

уд читаня його стишкüв, нилогічно, нивмотивовано понатыканых нашыма русинськыма словами?!?..

  Будьте супокüйні, нитко за межами Закарпатя ни розуміє бисїдный римованый вінегрет Мідянкы. И ни рахує його писанину поезійов !

  А за што Мідянкови дали лавреата !?...

  Елементарна політична акція: Мідянка свойыма (най украйинцями и нипорозумілыма !) текстами “збагачує” на дниська мертвотну украйинську мову “русинським лексичним ресурсом”. Иппен туйкы тот здыхлый украйинськый пес и закопанный !

  Книгы многоразово олавреаченых Чендея и Скунця у біблїотеках

и книжных бовтах ани послїдный циганин ни просить !

  У мойому бовтї “Файні книгы”, што ся находить на первому емелетї дома быта на площади Петефія, 47, в Ужгородї, уже бüлше года стоять никому нитрібні вüсьüмнадцьить разных книг “лавреата” Чендея и сїм никому нитрібных книг иппен аттакого “лавреата” Скунця.

  Дїло в тому, што я принимаву уд чиляди хосновані книгы,

та маву много поздаваных людьми книжок як Скунця, так Чендея из йих авторськыма солодкавыма автографами уже Господь Бог знає кому…

  А кить спомнянеме, ош кüлко бріхонь, шилиякого паскудства, маймерзкого лепу на наш русинськый народ улляли Чендей из Скунцьом, обы хоть яков цїнов тоты премиї урвати, уковдовати уд нинавидящого нас, русинüв, Кыйова !...

  Но та пак сталося: ублагали, упросили, умолили, уковдовали

 уд украйинського началства шилиякі премиї як литературні монстры Скунць-Чендей, так дрüбніші монстрикы Ходанич-Повх-Дурында-Мідянка-Панчук-Кузан-Малик…

  Айно: премиї мавуть (збüлшого - за геморой !), айбо єдного

ни мавуть: читалника.

  И навхтемашно на новинарські звіданя за вто, ош што наша чилядь читать, отвіт єден:

  “Книг закарпатських письменників не читаю !”…

  А ци й треба !?..

  -------------------

  И я написав дві писма: єдно голові обласної рады І.І. Балозї,

другоє редактору газеты “Новини Закарпаття” Ящищаку.

  З йих боку ниякої реакції ни было – удмовчали ся.