Годüв тому шість-сїм, щи кой лем им готовав ”Антологію днишньої русинської лїтературы”, та м хотїв до ниї дати и стихы мого давного знакомого и цїборы Ивана Фотула - знаву го щи з тых годüв, кой им робив у свалявськüв районнüв новинцї – Иван и понынї живе в селї Черник на Свалявщинї. Жона му вмерла, лишила му трьох сынüв, котрых овüн сам поклав на ногы. Попри роботу ся занимать різьбов по дереву, пише стихы, почав писати й по русинськы. Но, та м собі гадав, ош най бы и його стихы там были. Написав им му из Ужгорода писмо, просив им го дати каммай побüлше стихüв… - отвіта м ни дüстав… Упят передавав им через знакомых.., айбоЙван ся ни вбызвав… Та так и уйшла моя ”Антологія днишньої русинської лїтературы” без Ивана Фотула.

Чому !? Пак ми сам Иван ся признав, ош подеякі великі русинські фüвникы му твердо радили из “аттым опасным” Петровційом ся ни зязовати, и – ни зязався Иван.

Ай кой лем туйкы раз заходить в Ужгородї до мене в бовт,

 и … - просить написати спередслово до його уже ТРИНАДЦЯТОЇ книгы.И тыче ми в рукы рукопис. Взяв я тот рукопис.., перечитав.., и – зажурився: стишкы слабі, ги мукачüвськоє пиво, а русинські слова тамкы майже и ни ночовали…

Ни знаву што дїяти: уповісти му в очи, ош його ТРИНАДЦЯТА книга – нула – тяжко ми… Написати до ниї доброє спередслово – совість ми ни розрішать…

Гадав я, гадав, та й рішив ся на аттакоє гаміство: кить ниє у книзї русинськых слüв, та най хоть у спередслові до ниї будуть !

И – написав им аццякоє:

  Ба ци вто чиляннику навновало флайбасовати сусїцьков бисїдов стихы ай прозу, бо натирьхав того вже, славити Бога, тринадцьить зборничкüв, ци штось го дюгнуло у тот бüк,

де серце, бо яв днишньый май гірешный писатиль Черника, Свалявы, а иных пüдкарпацькых сїл а варышüв Йван Фотул убертати очи а флайбыс й до бисїды матерниської.

  Ануш лем кить исьте ни подялазовали ймити в рукы аццисю ипну книжичку, перечитайте такі стüчні стихы, што хоть які піцїцькі, а упачать йих кликати спüванками.

  До шилиякого стиха бы сьте ни вбернули очи, а лучить ся в ньому дакüлько домак ороньовых русинськых слüв.

  Давно м оянловав Йванови, ош май фіномна новта його поетичеської душі – русинська.

  И – справдило ся: навхтемашно запопашливый креатор баторно гошиться на такі темы, што досьüть йих рідко

тко й кывав !

  Иппен завто в доцят уріхтованых – тüйтакый удялованых ! –

шориках Фотуловых стихüв зачучайила ся така русинська буярüсть, што ківеновати дашто иноє й ниваловшно.

  Ни мусайно ся догадовати, ош чому май рянні русины дниська ся так онажать за своє: русинська новта, русинськоє слово суть тыма тиглочкома, котры нас споможуть у чиніню свої укремішної націоналної хыжі.

  Тигла за тиглов, геренда вд герендї, шингла пиля шинглы, и – позираєме, а – живеме у домак свому !

  Айбо што щи туйкы баскорити !?..

  Я на Йвана Фотула бизуву и май урвитошный тирьх !

  Лем собі ни полївляти, ай тирьхати й тирьхати, бо сам Богонько дав Йванови Фотулови так бивно, што Йван годен

 и нам много што ояндиковати, гикой аццисю чічану книжку.

  Своє спередслово пуд назвов “БУЯРА    НОВТА” загнав им не иппен Иванови Фотулови, ай нараз у издателство, де ся тота книга готовала. Издатиль – Мирослав Дочинець – ми пудтвердив, ош спередслово дüйшло, и буде напечатано такым, гикой я го подав, и я ся вспокойив…

  Айбо, видав, у мойых урагüв поправдї “довгі драбачкы”: прüйшло бüлше гикой рüк, чув им ош книжка уйшла, Мирослав Дочинець ми вповів, ош моє спередслово тамкы є…

Но, та, гадаву собі, журити ся нїшто… А ош Фотул ми книгу ни несе, та, видав, така в нього сохта…

  Лем раз туйкы ми приносять якісь хлопове онь три дарабы тої книгы з мойым спередсловом…

  Божечку ты мüй ! Читати моє спередслово ни мош –

на пüвдрагох сторüночках - 83 ошибкы, кроме того звычноє дїла мене “Ü, ü” уверли, поміняли го на “у” из шіпочков извирьхы…

  Як им ся потому дüзнав, тоту послїдну сперед выхода книгы ”редакцію” чинив мüй прадавный ураг Мигалько Алмашій…

  Бüлше м туйкы додати ни годен нич.