Нитко ни втовче у твою копоню
што такоє біднüсть,
нитко ти ни вкаже
кип,
        схопнüсть,
                      безмірнüсть
бідности,
докüть сам ся ни породичаш из нив.

Бо тко дюгне твойыма перстома
твоє кüстлявоє лице,
твої запалі очи,
кить ни ты сам?!..

Ты сам єдного дня
на бывало файному лици твої жоны
увидиш тїнь бідности.

Ты сам єдного дня,
гикой бы сь первый раз на ню поникав,
увидиш її кüстляві рукы,
стырчливі ребра,
удвислі цицькы.

Біднüсть – тото дись там
у другüв державі,
меже чужов чилядив –
порожньый тарüл
на стерилно чистому столї…

Ньит!

  Попоникай у возüр,
и увидиш біднüсть,
што ся корчить пуд твойым порогом.

Ночами біднüсть просить молока
дїтинськым голоском,
бо щи ни знає,
ош на молоко треба гроші.

Біднüсть – смертелный смуток
у очох донькы,
бо йüв бы дуже треба
новоє платїчко на вичüр выпускный –
ушытку вшколу уходила в ряндю…

Біднüсть – погар гüркого забытя у корчмі…

Ты сам єдного дня
брытвавучи ся, попоникаш у зирькало
и ввидиш –
біднüсть не дись там,
и не у тебе за потылицив –
удиннись твоє лице є лицьом бідности.

И, слухавучи перед сном
зареваный голос жоны,
ты порозумієш,
ош ты и твоя сімя
у низависимüв Украйинї
дüйшли до краю,
ци – заблудилися…

И ты вже й ни жадаєш
обы ты и твоя сїмя
жили щасливо –
такоє русинам
у низависимüв Украйинї ни мош! –

ай дав бы Бог
вбысьте хоть як бідно,

айбо: щи - жили…