Дякуву вам, няньку, што сьте ня вчинили.
Мамко, вы ня вродили – дякуву и вам.
А што по копони дуже ня ни били,
Дякуву сусїцькым наремным дїтвакам.

Вчитилькам я дякуву, ош ня в школї вчили:
Хоть писати знаву, а читати – нїт!
Вчитилям я дякуву, ош изо мнов пили:
Каждый добре знає – палинка ни мнüд!

Дуже файно дякуву фüвникам катунськым –
За чотыри годы, што м быв катуном,
Вчили ня гырчати писсьо, по дикунськы,
Й хоть якый бым лымпош – быти лигіньом!

Дале пак пять годüв в универзититї
Вчили ня – дурного! – быти мудрецьом.
Й досü свою мудрüсть держу я в секритї,
Бо иннись є звирьхы, тко є дураком!

Я робив в новинцї, й дякуву ушыткым,
Што брехали людьом так, гикой и я.
Може наші бріхнї дуже легко видко –
Дяка тым, тко читать й вірує бріхням!

Дякуву ти, жоно, што сь дїти сплодила:
Вд мене, ци ни вд мене – я на вто ни збав!
Дякуву вам, дїти, што сьте ня ни били –
Кüлко и што мüг им, тüлко м вам и дав!

Дякуву ти, Боже, што м на сьому світї
Пив, гуляв, лигінив и писав стихы.
На Страшнüм Судї я лем за них в отвітї –
Лем за них ми втпустиш всї мої грїхы!