Ковдошка з Иршавського района
Спала на Унгварськüм смітнику.
Жовтый целофан, гикой корона,
Увінчав йüв голову тяжку.

Ни просторобоча й ни циганка –
Може, што й учитильков была! –
Дорогі, пудтоптані топанкы
Вказовали, ош она з села.

Динь робочый близив ся вд кüнцьови.
Тко лем йшов – на ню попризирав:
Шерстив ся притис йüв ид лицьови
Пес паршивый – губы йüв лизав.

Лепаві стырчали будюговы
Изпуд дешевого вігана.
Рукы–драбачкы, гикой фоговы,
Стисли гривню онь пиля стегна.

Як она – сюды? Й куды вна – уццїть?! –
Най тото никого ни болить:
Сон йüв – рай! А пробудиться – в муцї…
Лем вто – завтра. А инниськы – спить!

Спить на смітнику душа невинна,
А над нив файнїє транспарант:
"Наша низалежна Украйина!
И Янукович – конституції гарант!"