Йой, як ся хоче людьом набрехати
За себе и за сись гüринькый світ,
Ош маєш вшытко, што хотїв бы сь мати,
Ош де ни вержеш оком - всяды цвіт!

Забрешу, ош здоровый им, и можу
Сам дниська заробити на житя
Сімї, собі, дати на службу божу,
Щи й спомочи пüд церквив сиротя.

Забрешу, ош ня вчора ни болїло,
Й скаргованя ни чув им уд жоны,
Ош сüль солена, а мука в нас біла,
И ранинько сьме іли деруны

Забрешу, ош я радуву ся жити
И відїти плоды свого труда -
Тко годен, ги пса хромого, имити
Мене, - кого заіла вже нужда?!..

Забрешу, и брехати буду доты,
Онь докüть ни повірувуть менї,
Ош я домü прихожу из роботы
Й ни здрю в голодны очи дїтвачнї.

Забрешу, а чому бы й ни брехати,
Кой и менї всї брешуть, гикой псы:
Парламент, котрый любить засїдати,
А думати ... ни звык - ни вты часы...

Кить ни забреше обласный началник,
Та што товды нам, сигінь, уповість?!..
Ввüн - труженик!   Ввüн - мученик, страждалник -
Без думкы за народ ни пє, ни ість...

Щи меншый фüвник лем бріхнив и дыше,
Бо без бріхнї бы туй такый и вмер -
Талпы началникам майвышшым лиже,
А з нас уже послїдню кожу здер.

Айбо словами зубы ни вчутруєш:
Бріхня вто, а ци правда - всьо єдно! -
Ци брешу, ци ни брешу - тко вто чує!? -
Й кому вто треба?!.. Чуєш, сатано,

До мене й ты ни хочеш дїла мати:
Живеш - живи, а хочеш вмерти - вмри.
Я чесно туйкы хотїв набрехати,
Та, на біду, лем правду м говорив.