Дарабы в млаку ся спущавуть з Обоча,
А по дарабах повно садовины.
Там восени пасе ся худобина,
По зимах ся ліжує дітвачня.

Дває з тобов мы, Юре, дїтвакы,
И по дїтвацькы файні цімборове.
Попасуєме по шанцах коровы,
Для нашых мам збираєме чічкы…

Навхтема лем єдно м запамнятав:
В село прийшла блаженна лїтня днина,
На всьых дарабах квітне пасулина,
Посонячник, ги хаща, забуяв…

Де в заростях пасулї й тенгеріцї
Лїтавуть пчолы, чмелликы гудуть,
Из берега на млаку – до кырніцї
По пішачку два дїтвачкы идуть.

Вто мы з тобов у млаку идеме,
Пудламувучи стебла тингиріцї,
И там, пиля тепличної кырніцї
Вже й ни тямлю зза чого ся бєме.

Забыли сьме за лїто, за красу,
Яку в селї в сись час давуть дарабы:
То я тебе, то ты мене зохабиш,
Пачмагы й реклик пüрвані вже суть…

Нафаралловані йдеме в свої бокы,
Помахувучи грüзно пястухами…
А з неба сонце ся сміє над нами,
Ош – нивояшні всüські дїтвакы!..

Я, памнятаву, з армії м прийшов,
И кажуть ми, ош Юра вмер Микулüв –
У серци жальом страшно ня кольнуло,
Й гибы м заговорив з твойыв душов,

Яка зо мнов тяглася в тото лїто,
Де пасулина солодко цвіла,
Де тингириця, ги хащі, зросла,
Де мы з тобов щасліві были дїти!..