Де годен быти Міша Березнай,
Што, сигіняшный, жив лем дисять рокüв? –
Я точно знаву: ввüн попав у рай –
Дїтвак безгрішный, чесноокый.

Ги днись тямлю: час ярньый задощив,
И вшытку млаку фест заповенило,
З корыта Міша шіфу учинив,
Й летить собі габами, ги на крылах!..

В ошколї Міша – первый ошколаш,
Гибы му Бог на тїмня поклав руку:
Стишок удцорконить, ги отченаш!
А як ся тяг до точної наукы!..

Втиць матїрь му – красавицю! – привüв
В русинськоє село дись из Словакüв –
Уродила в Осойи трьох сынüв,
Й лем Міша – на чолї из Божым знаком!..

О, Господи, чому сь го вд нас узяв?! –
Овüн бы быв май мало – академік!..
Стару словачку гибы ткось пудтяв
Уд Мішової смерти вже навхтема.

Я памнятаву Мішüв упровüд:
Мы – дїтвакы – несли му грüб на пличох…
Улїтї на серця лїгав нам лüд,
И жаль слызами очи нам косичив…