Йсю казку мош бы розпочати уд кüнця,
Ош кüлко мüг дїтвак в собі тайити мук,
Бо уд дїтинства быв по няню сиротюк:
Петро не памнятав свого вüтця.

Отиць пüшов му проты руськых на войну
Й дись там погыб. А туй до нас они прийшли
И стали нашыма панами – власть взяли…
З усьых бавок Петро ни бавився в єдну:

Ввüн ненавідїв у войну, у бüйку игр,
Ай брав у рукы мамов купленый баян,
И – гув!.. Кой урüс став поправдї музыкант.
Айбо забыти, ош ввüн – сирота, ни мüг.

Ввüн не лем гув – щи й файну музыку писав –
Мы начинали з ним нимало спüванок!..
Айбо ничекано навікы ввüн замовк,
И у селї лем в спüванках свойых упстав.