Серенчливый им быв на питя –
Лем на пянку менї й велoся.
Й кой ня звідавуть: “Як житя?!” –
Кажу: “Дякуву – ни вдалося!”.

Здрю в минулоє – што там было:
Лем кімлованя, кров з слызами…
Чорного янґела злоє крыло
Суветов днишньов махнуло над нами.

Синьов сливянков дымлять погары –
Пю за здоровых, хоть сам им – болящый! –
Гий, кыбы знали вы, цїмборы,
Студїнь и мрак днüв приходящых!..

Много чого в нас? – Єдны гріхы! –
Денноє світло уд них чорнїє.
Каждый до горя чужого глухый,
Ай и собі ни зарадить – ни вміє.

Лüд ся розтопить – учиниться ярь.
Айбо и з ниї ми радости мало:
Кровльов забрызкало вшытку ми тварь,
Як лем ся серце ми розüрвало.

З бідами днишньыма ни до питя,
Та и на пянку ми вже ни ведеся.
И кой ня звідавуть: “Як житя?! –
Кажу: “Дякуву – ни вдаєся!”