Тко вдмыє нас уд сього лепу,
Уд сього гною и гüна,
Кой я из уліцї Мазепы
Трафляву в улицю Махна?!

Лем фаранный – вже й ни сердитый! –
Страшноє слово в ротї жву,
Кой здохлі вкрайинські бандіты
В краю русинському живуть.

Тых, тко в гузицю Кыйов лиже,
Уже ни звідаву нияк,
Де Довбуш?! Де Шугай и иже?!
Де суть Духнович и Митрак!?

Де наша совість?! Де є гордüсть?!
Де наш страшный русинськый ід?!
Тко нашым внукам, дїтьом вповість,
Ош мы – русинськй славный рüд?!

Ниє – гибы го йзїли гниды…
Ниє – гибы го згрыз росüл…
Крüзь сüль гüрку ми очи видять:
Махно, Бандера. Чорновüл…