Я любив и жüн,и з ними фіглї:

Што ни динь, та май нова была.

Цїмборы вже баскорити звыкли,

Ош котра ми де и як дала.

Айбо раз на фрасовых дорогах,

Там, де море воздух золотить,

Стрітив я єдну из доста многых

На свому лынгарському пути.

А у ниї - рынтава натура,

А у ниї - цицька, ги гора,

А у ниї – фіномна фігура,

А у мене - у жебах дїра.

Йüв – жовковины каммай дорожі,

Виндигловы, файні порфіны

Лем за вто, ош по курварськы може

Пару раз дати у ярнї дны.

“Я тобі, - она вповіла, - Цилю,

Так ги треба заголю подüл !..”

Я вповів: ”За сто бы м замерфелив,

Кить за бüлше – з цїмбором наспüл !”

Жоны, гикой норовісті конї:

Бє рытьми кить піцїріцько зла.

Може я просити вже ни годен,

Бо – розмийригована ! – пüшла.

Та нидовго мусїв им чекати:

Никаву – вернула ся она,

И яла ся нараз роздївати –

Пудыйшла и моя йüв цїна.