Ци ты тямш, мусье благого рода,

Французе, вбгüнявленый катуно,

Ги кажуть в нас у простому народї,

Як били сьме вас щи ни так давно?

Из сим ни треба йти на проміткы –

Сякоє ся вд нас легко дочекати –

Вы были біті вд нас, ги дїтвакы,

Ци ты тямиш, єбав бысь собі матїрь?

 

Ци ты тямиш, як зза горы Суворов

Пудкрався, и имив вас знинадїй?

И як вас бив! – из розмаху и споро! –

И гняцкав вас, ги уши на пиздї?!

Из сим ни треба йти на проміткы –

Сякоє ся вд нас легко дочекати –

Вы были біті вд нас, ги дїтвакы,

Ци ты тямиш, єбав бысь собі матїрь?

 

Ци ты тямиш, як Бонапарт грозився,

Йдучи вд Москві. стовчи нас, ги пшоно?

И як исьме го копнули в гузицю,

Й тебе з ним, вбгüнявленый катуно!

Из сим ни треба йти на проміткы –

Сякоє ся вд нас легко дочекати –

Вы были біті вд нас, ги дїтвакы,

Ци ты тямиш, єбав бысь собі матїрь?

 

Ци ты тямиш, як царь ваш уд угaра,

Ги бубен, голый, лысый, удурів,

И на огни московського пожара

Як смажили сьте й іли сьте щурüв?

Из сим ни треба йти на проміткы –

Сякоє ся вд нас легко дочекати –

Вы были біті вд нас, ги дїтвакы,

Ци ты тямиш, єбав бысь собі матїрь?

 

Ци ты тямиш, дурный коломыйкарю,

Як в руськüв студени, серед снїгüв

Мы з адьовüв вас грінчили задарьмо?

Тямиш баґнийты нашых катунüв?

Из сим ни треба йти на проміткы –

Сякоє ся вд нас легко дочекати –

Вы были біті вд нас, ги дїтвакы,

Ци ты тямиш, єбав бысь собі матїрь?

 

Ци ты тямиш, як были сьме в Парижи,

Як наш катунськый пüп, ци козачок

Вина французького ся файнинько налиже,

И єбе, й хвалить вашых жüн, дьüвок?

Но, што ти ищи казати туй, ни знаву –

Раз йсе посланіе, та час тя посылати! –

И я тя файно нaхуй посылаву,

Ци сь утямив, єбав бысь собі матїрь?

 

* * *

Гуляв я адде вечерком

Туды, де хаща наша.

И вижу – спить над потüчком

Кішассоня Наташа.

Я тихо, цїмборове,

Ид нüв ся ближе пудыкрав,

Два раз им ї поцюльовав –

Вна й дале спить файтово –

Ни кываня, ни слова.

Я й тритьый раз цюлюву туй.

А вна ся й ни вчуняла.

Товды я йüв засунув хуй –

И так лем задрыжала.

 

* * *

З Истоминов Орлов зомлїлый,

Ги мыш, у постели лежав.

Ни провказав ся в сьому дїлї

Нич ни валовшный генерал.

Вна мікроскоп досягать споро,

И каже му: “Обы ты знав,

Я хочу відїти, ниборе,

Ош чим ты там мене єбав”.

 

* * *

Ацциць єбав мою Аглаю

За чорноту катунськых уст,

Гинтот, бо гроши много має,

А щи гинтот, бо ввüн – француз.

Клеон – за што? – и сам ни знає!

Даміс принüс йüв джумак руж.

Типирькы вповіш ми, Аглає,

Ош за што єбе тя твüй муж?

 

* * *

Покарай, сятый утїшник,

Капітана Борозду,

Бо ни любить, грішный грішник,

Нашу маточку пизду.

 

* * *

Всьо помінялося пуд нашым зодїяком:

Лев бараном став, дїва стала раком.

 

* * *

В Академійи наук

Засїдає князь Дундук.

Хоть в копони нич ни має,

Каждый чисть му там дає.

А чому ввüн засїдає?

Бо гузиця в нього є!