У куклы ся бавив піцїцькый Иван,

Из куклы стягнув будюґовы й віґан.

А мати позирать, сміє ся и каже:

– Кой уросте, сись йим подешто укаже!

 

Піцїцькый Иван – дуже читавый бімбов! –

Маріку на ґімбалцї в кертови ґімбав.

Та мотуз урався и брызнула кров –

Ацццяк погыбає велика любов.

 

Піцїцькый Иван вдинь огинь розоклав,

И угиль горячый в пачмаґы му впав:

Там, де штось ся хлипало, впстала дїра –

Дьüвкам сись лиґінь бüлше ни цїмбора.

 

Піцїцькый Иван в чужüм кертї гуляв,

И повну тайстрину чиришинь нарвав.

Смертелно го вдарила в голову тиґла –

Сусїд каже: – Нашто рвеш, кой ни пристигла?!.

 

Піцїцькый Иван глядав грибы в хащинї,

И – раз! – пудорвався на спрятанüв мінї:

Ни встигли Йванка убыйняти страхы –

Ушыткого дуба вбплели ґилюхы.

 

Піцїцькый Иван копле яму глубоку,

Якыйись в ню батичко впав нинароком,

Йван цїментом яму вту нараз залляв,

Лем з цїменту батичкüв пуцлик стырчав.

 

Піцїцькый Иван лїз на хыжу, на вирьх,

Хыжчина стара – ни вдержала сись тирьх:

Челленоє й жовтоє здольü штось витко –

Ни пüде Йванко вже у гостї до тьüткы.

 

Піцїцькый Иван звідав рüдного уйка,

Ош де мош купити такый мотуз туйка,

Што уйко на шию собі заязав,

Й на мотузї тüм ся файнo колысав.

 

Йванко на литїщи ґранату найшов,

Засунув ї в шпор, и в ошколу пüшов.

Бабка у шпорї огинь запалила…

Потому ї вшытко село хоронило.

 

Піцїцькый Иван у ошколї, у класї

Чинив остров брытвов аборт цїмборашцї.

Хоть плод закырвавленый хотїв щи жити,

Йван мусїв го твердо ногов розтрощити.

 

Директор в ошколї Ивана припер,

И кожу ушытку з Ивана издер:

Най, докü нова вдросте, Йван ся помучить.

Завто анатомію дїти изучать.

 

Кüсточка вд кüсточцї, пантликы в ряд:

Поїзд строщив дисятьох дїтвачат.

Піцїцькый Иван впят в ошколу иде –

Скоро ищи дисятьох приведе.

 

Піцїцькый Иван поступив в ПТУ,

А там му вповіли косити траву.

Иван мüцно косу у рукы вхопив –

Бüлш в ПТУ ся нитко ни учив.

 

Вже осїнь удходить, зима настає.

В піцїцького Йвана сухых дрыв ниє.

Сільраду вдалося йому запалити,

Типир ся ушытко село буде гріти.

 

Піцїцькому Йвану папірь дав поштарь,

Иван з папірьом тым пüшов у будар:

Стала в Ивана гузиця шовкова –

З обох бокüв быв тот папірь шмірґільoвый.

 

Піцїцькый Иван залитїв у будар,

В слабинькі дощкы быв страшенный удар.

Дощкы ся вломили, Йван сперся в гüнї –

Ни найде му втиць го й по нынїшнї днї.

 

Піцїцькый Иван гиринька смачно йзїв,

И вд мамы воды ся напити просив.

А мама дала му погар чемеріцї –

Дись рüк ни росли на могілї косіцї.

 

Піцїцького Йвана нянько любив,

Йванкови иржавый чуплак подарив.

Ба што тото голосно хряснуло так?! –

Йван няньови в ґорґоші стромив чуплак.

 

Піцїцькый Иван из вüтцьом фіґльовав,

И мийриґу в левеш вüтцьови налляв.

Отиць вмер, умер и піцїцькый лынґарь –

И втиць Иванкüв быв великй фіґлярь.

 

Піцїцькому Йванови рüдный отиць

Пудсыпав силної утровы в горниць:

У муках страшенных Иван умирає –

Писатиль-отиць сяк житя изучає.

 

Піцїцькый Иван наварив кляґаниць –

До смерти безногым му буде отиць.

 

В піцїцького Йвана быв нянько вадас.

Иван в свою бабку стрілив лем раз.

Отиць му вповів, коли бабка упала:

– Нашто сь стріляв, кой патронüв так мало?!..

 

Піцїцькый Иван никого ни звідав,

Взяв нüж и зарізав старинького дїда.

Втиць каже му: – Мняса на нüм ни так бивно,

И пüде на вашарї лем по три гривнї.

 

Піцїцькый Иван вхопив няньову пушку,

Вбы чути, што є в ньüв, приклав ї уд ушку,

Строщив штось, вто стрілило – хыжа в огнї,

Мозок, ги смолї, прилип уд стїнї.

 

Піцїцькый Иван у навилку лежав,

И перстом у небі звізды раховав.

Овüн бы очима всьо небо сходив,

Кыдьбы му ткось утяг ошвилы з груди.

 

Піцїцькый Иван у городци копав,

Якоєсь жилїзо мотыков дüстав.

Лабы – на сливі, а рукы – пуд дубом:

По мінї ни гüнно так ковтати грубо.

 

Піцїцькый Иван в автопарку гуляв,

Шпортнyвся, и в бочку из бензином впав.

Вбы ввідїти де є, ввüн швабликом чирькнув –

И бочка, и Йван дись литять й дотипирькы!

 

Піцїцькый Иван злого пса задирав,

И пес мало Йванови руку скусав.

Иван рот удопер и клацнув зубами –

Ни бyде уже того пса меже псами!

 

Піцїцькый Иван проплывав ріку Нїл,

И туйкы го йзїсти хотїв крокодїл.

Велика ріка уд кырви зчелленїла –

Иван плыве дале, ниє крокодїла.

 

Піцїцькый Иван ся навчив карате,

И думав ош нараз пятьох покладе…

Ни з кым ся ни бє Иван з тої поры,

Бо – мусїв купити собі коштуры.

 

Піцїцькый Иванко возився на санках,

Возилися тамкы й катуны на танках.

Кüсткы затріщали, вломилися санкы:

Иванка ниє, лем – катуны на танках.

 

Піцїцькый Иван у катунах служив,

И ґомбичку чорну в касарни строщив:

Ракета на Кыйов летить – чути гуркüт! –

Згорів Янукович, а за ним такый – Суркіс!

 

Піцїцькый Иван истягнув з нüг онучї,

И внучами тыми украйинця мучив.

А вкрайиниць дыше й смієся невинно:

– Йсе запах родимої мої Вкрайины!

 

Піцїцькый Иван быв великый лынґарь –

Носив у пачмаґах товстенный біґарь:

Кой відїв шіковну. ногасту жüнчовку,

Біґарь уставав, челленїла бімбовка.

 

Піцїцькый Иван быв великый дурак,

Бо вказовав жонам свüй довгый пуцак.

Айбо коли жонам тото надоіло.

Они Йвана ймили й пуцак уткусили!

 

Піцїцькый Иван быв великый поет –

Йому часто Муза чинила мінет.

А Йван свої верші довженні писав

Лем тым, што ввüн Музї у пысок давав.