Кой быв наш уйко молодый,
Мав пуцу, ги сулак.
Ввüн дїла каждої пизды
Быв фіномный єбак.

… В старüв хыжчинї за селом
Жила єдна стара.
Вже й пічї в ниї ни было –
Вся мохом заросла.

А уйко бабу заголив,
Скосив бімбовков мох,
И так старинькüв засадив,
Што з пічї брызнув сок.

Лежала баба, ги здыхла,
Ни розуміла нич.
А дале ввирьх кой пуддала!..
Дала пак й могорич.

И три запалинї свічкы
Запхала у дїру.
И удтовды всї єбакы
Єбати йдуть стару.

…Ищи вповім туй за ґазду,
Што всьым чинив добро.
Та мала му жона пизду
Велику, ги відро.

И сам єбав, й сусїдüв звав,
Та тко бы там ни прів –
Хуй у пиздї ся колысав,
Ги ложка в погарї.

Ай туйкы уйко наш, усач,
Жону тоту имив,
И, ги вертулу на копач,
На пуцу настромив.

Жона гузицьов затрясла,
Щи й пенула, ги фрас.
Та в динь тот зєбана была
Онь сорок дивять раз.

…Єден фаттьüв ся уженив,
И взяв таку біду,
Што за три ночи ни пробив
Жонї собі пизду.

З якых бокüв ни забивав
Нищасный тот лиґінь,
Што й на гузицю му ставав
Чотыриногый кüнь.

Там была целка, ги оцїль,
На тüв ся зыгне й гвüзд…
Та туйкы уйко наш взяв цїль –
На молоду залїз.

Ни відїв уйко там біды –
Запхав свüй пиздолом,
Онь закурився зунну дым
И сапнуло огньом.

Як ся скырвавила пизда,
Як тріснуло штось в ньüв,
Та ни злїзала молода
Из пуцы дивять дньüв.

…Кой уйко вмер, ткось на хрестї
Такоє написав:
“Туй хуй лежить, што у пиздї
Гикой герой, стояв!”