Вонячый храме низнакомої богінї,

До тебе глас мüй и мольбы летять з пустынї.

Прийми мüй фіміам геверüвный-свободный,

Поезию сисю – ядерный стих народный.

До тебе біжиме, кой нам жолудок тисне,

Кой з нас летить гüно, и ропонить, ци й свисне.

Кой на гостінї катуны переідять –

Розщüнкувуть пачмагы и сюды біжать.

Й кить годны заперти, та запиравуть двирї,

И серуть – тко твердым, а тко й рідинькым чиром.

Над ямов звонянов цвітуть, гикой косіцї,

Біляві, молоді, щи ни погняцкані гузці.

Кой на ошколу нüч опустить мрак тяжкый,

Ци знайите, што тамкы чинять дїтвакы ?!..

Заходять уночи з дьüвками у будар,

Айбо ни срати – нїт ! – вни мавуть з иншым квар:

Здыймавуть віганы, розщüнкувуть пачмагы,

Указувуть пизды, хуї, ги довгі шпагы.

Ни забывавуть ся яло поцюльовати,

И зачинавуть там имак ни фехтовати.

Туй занавіс над бударом я опущаву,

А што вни чинять там - я лем собі гадаву.