Из свальбы в сусїды, де нич им ни пив,
Й зо мнов убыйшлися по свинськы,
Ишов им, и лав им у вшыткых чортüв,
Хоснувучи лайкы русинські.

Злі потята понадо мнов, ги дурні,
Штось каркали по сатанинськы…
Втямив им: вты потята лали менї,
Хоснувучи лайкы русинські.

А пак, фаранный, над ріков им сидїв,
Што бігла зпуд гüр полонинськых,
И чув им: ссважалися рыбкы в водї,
Хоснувучи лайкы русинські.

Й товды – тверезый! – им домак врозумів:
Слüв нашых ни пüбють чужинські
Онь докüть живый ткось бы бисїду вüв,
Хоснувучи лайкы русинські.