Най у житя такоє вдарить грüм
Кой варышом идеш, ги пес побитый,
В топанках цуравых, у реклику старüм,
И нич нигде ни годен ись купити:
Без гроши й Кротон чує ся слабый,
Стає ягнятьом, тко быв перше вовком –
Ниє нич гüршого, ги цураві жебы,
Ниє пüллішого вд порожньої тапловкы.

Тко має гроші – має и іду,
А я ни куплю – лем хыба попрошу.
Уже давно на вілет не иду,
Бо нашто там такі, ги я – без гроши?!..
Возити ся на луксоши м забыв –
Пішком усяды йду, худый и зжовклый:
Ниє нич гüршого, ги цураві жебы,
Ниє пüллішого вд порожньої тапловкы.

Скриплять, ги нимащині, ми кüсткы,
У гымбеци болить, в копони коле,
Айбо ни маву гроши на лїкы,
И, видитьми ся, што м ни мав николи.
На нüч постилї наші, ги гробы,
Нас, битїжных, до рана прячуть мовчкы:
Ниє нич гüршого, ги цураві жебы,
Ниє пüллішого вд порожньої тапловкы.

Уже й ни знаву нашто м ся женив –
Й раз в рüк жону любити ни бируву.
А дїти родять ся, хоть я йих ни чинив –
Ни знаву за што йих одїву й нагодуву.
Бє голод в ногы, в рукы, ги габы –
Голодні ходять и дüвкы й фаттьовы:
Ниє нич гüршого, ги цураві жебы,
Ниє пüллішого вд порожньої тапловкы.

И най ми датко з версникüв повість,
Ош ввüн ся днись ни чує писсьым сыном,
Бо мы бороли ся за команїзм,
А днись ся бореме за низалежну Украйину:
Нас ни роботы вчили – боротьбы,
Тому в руках днись маєме бімбовкы!..
Ниє нич гüршого, ги цураві жебы,
Ниє пüллішого вд порожньої тапловкы.