***

На мене ты руков махнула,
Щи й кажеш: нигда сь ни любила!..
Кить штось казала - вто вбманула,
Бо не было зо мнов ти мило.

Айбо кой вижу тя слызливов,
Та кажу ти в гüрку минуту,
Ош я - розумный и щасливый,
Бо дав им ти ся убманути.

***

Я ся днись по чесному признаву,
Ош за свої довгі шістдисят
Бüлш ги шістдисят раз полюбляв им,
Й каждый раз любови быв им рад.

Было дїло и в яри й на осїнь,
Лїто и зиму м ни проминув…
Слава Богу люблю я и досü,
Й каждый раз - її! - єдну!

***

За нашов хыжов у густющüв хащи,
Куды вночи и звірь ся ни пробирать,
Малоє потя голосом дрыжащым
Знакомо спüвать - онь душа завмирать…

Які бы сьме ни были днись розумні,
А нигда бы сьме вже ни розгадали:
Ци потята яли спüвати сумно,
Ци мы самі домак сумными стали…

***

Там, де Сüнявка скаче
По каміню ховзкüм,
Вже нитко ни заплаче,
Ош я - в гробі тїснüм…

Там забыли Ивана,
Ош - куріцмав й такый…
Мамин петек вовняный
Гріє мої кüсткы…

***

Молодый им быв, и - грішный!..
Грішный, айбо - молодый!
Днись - старый: живу ниспішно,
Нич ни чинячи біды…

Я живу безгрішно й чесно.
Всьо - ги в пüллому кінї.
Лем тото - неинтересно
Вже й менї…

***

Донька вто ни знає, бо щи - молода,
А я вже - ни молодый…
Мене, слава богу, навчила біда
Як жити после біды!

В старому городци косіцї нові
Готовляться веричи цвіт.
Старі й молоді сьме - єднако живі,
Лем - ни єднакый нам світ…

***

Бріхню и люблю, и восхваляву! -
Віруй менї:
Брешу, хоть иппен хüсна ни маву
З тої бріхнї.

За вто, ош брешу, ни додївай ня -
Каждого дня
Брешу, бо - правда дуже нифайна,
Файна - бріхня!

***

Надоів ми, й бüлше не принаджу го,
Хоть сюды удянь жаждиво здрить,
Бо тото є, чилядкове, надьжога,
Што пыскує лем, пыскоче, пысконить.

Надоідливый, ги муха, надьжога,
Пустослüвный, многоговüркый.
Господи! створив такого сь нашто го?!..
Господи! убым лем ни такый!..

***

Янгел крозü половінь пролетить,
Нащивить малых, старых - слабых,
Ниваловшных, ковдошüв, поетüв… -
Уплодкüв наремної судьбы.

Я давно чекаву го, и вижу:
Близько махать крылами, спішить -
Янгел залїтає в мою хыжу,
Спрятану в такüв страшнüв глуши!

***

Довга нüч, а світло ся загасло -
Темно ся у хыжи, ги в норї.
Очи м запер, и стає ми ясно,
Ош аттак ми быти до зорї.

Думати, што было, вже м ни годен:
Там, у прüйшлому, - єдны страхы…
И ни хочу знати - кüлко годин…
Споминаву читані стихы.

***

Кланяш ми ся: "Добрый динь!" -
Айбо што ми з того -
Сижу собі я, ги пинь, -
Доброго - ничого…

Сижу в свойüв голытьбі -
Ты ня ни пудопреш…
Кажу так ги є тобі:
"Дуже динь нидобрый!.."

***

Ты з домü рідко де вже йдеш.
А дома - вткрыв корчажку,
Й коли напиваш ся єден,
Товды пянїєш тяжко.

Чому - єден?!.. Чому ты - пєш?!..
Яка тому причина?!.. -
Жоны - ниє..., дїти - ниє..,
Сусїды - ни родина…
Й - гüринька кажда днина…