С П Ü В А Н К А         Б О Я Л Н А

В собі сам я за себе ни бою ся нич –
          Вбють.., забудуть…
Вать на душу пустелна опустить ся нüч –
         Сам з нив буду.

Я ни бою ся нелюдüв што ми грань лжи
         Мечуть в очи –
Ни уд свойых близькых, ци далекых чужых
         Нич ни хочу.

Я за правду ся мою ни бою ни цят –
         Вна живуча:
Вмру – та правду до цїлї мüй цїмбор, вать брат
         Сам додручать.

Єдного ся лем бою – розлукы из нив… –
         Вже ї чуву…
Боже мüй!  Пронеси!.. Пропусти!.. Промини!..
         Бо – не збируву…

---

 

 

П О С Л Ї Д Н Я       С П Ü В А Н К А       В А Л Е Н Т И Н Ы

 

На небі  -  вороны,

Пуд небом  -  манахы.

А я  -  меже ними

Укрыта вилахом

Лежу в деревищи

На янгела схожа.

Туй сонце  -  староє,

Туй вітер  -  моложый.

 

За мнов ся молили

В прадавному храмі,

Де я:  й  -  молодиця,

И  -  дама,  и  -  мама…

Душа моя збоку

Стояла нисміло,

Та всї позирали

На вмерлоє тїло

 

Судьбу и молитву

Міняву містами:

Тот, што м го любила,

Вбылляв ся слызами.

Сись динь быв му  -  чорный,

Світ быв му  -  нимилый:

Зо мнов ся прощав,

Я  -  мертва  -  го любила.

 

Свічкы догоріли,

Упало кадило…

Зимля утворила

Глыбоку могилу.

Його плач ножами

Глыбінь неба протяв:

Душа летить в небо –

Сріберноє потя.

 

З небес вижу свойых

Дїти й чоловіка.

Прощаву ся з нима

Навхтема  -  навікы…

Житя над огньом

Проплыло білым дымом…

Мы щи ся увидиме,

Айбо  -  иными…

---

9  юлія 2006  года,  Ужгород

 

 

 

С П Ü В А Н К А      З А      Д О Щ

 

Ллє  дощ,  бє дощ,   а  я  го -  люблю.

И хащї жовтоє лице

Иннись гüркоє,  ги оцет –

Я в гüркотї тüв щастя гублю.

 

Бо щастя  - вто, кой  у думках

Солодкый дым убвивать горы,

А в мене лем  -  біда и горе,..

И віры  -  крах…

Й надії  -  прах…

----

10   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

С П Ü В А Н К А      З А      Р У С И Н С Ь К Ы Й      К Р А Й

 

Зо мнов ни перестануть войовати

Й товды,  кой вмру.

Айбо мене нияк ни збировати  -

Ни  заберуть,

Ани убють русинської идиї –

Она живе

И в нас, и в тых, тко лиш иде до ниї –

Творити зве

Вкримішню уд Украйины державу –

Русинськый  Край –

Ни знай иної правды, ани славы –

На ниї збай !

---

11   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

 

Д  У  М  К  А

 

Кой вд житю ишов им в гостї,

Быв им босый,  ги дїтвак.

Ни  было в ня в серци злости,

Щастя ймав им просто так.

 

Йду ид смерти  -  ба ци в гостї !? –

Чорный анцук на ся взяв –

Чорный бüль у сирцю, в костях…

А за серечу м й ни знав…

 

Чорнов думков мозок вбвитый:

Ба ци варта было жити ?!..

---

12   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

*    *

*

Онь до смерти

байловав им жити.

Байловав им быти без біды,

та нияк ни мüг  им серенчу имити –

вшыткы кловпоты вели ня до іды,

до одїваня,

до строїня,

до планüв..,

што ми даровали пустоту,

в котрüв я быв Йваном, а ни паном,

и завто Иваном лежу туй:

у могілї лежу –

нич в руках ни держу…

---

13   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

*    *

*

Моє житя,  ги тота цирьков:

хоть  -  нидостроєна,

а  -  файна:

є в ньüм краса своя и тайна,

а вшытка сущнüсть  -

наповирьхы !..

---

14   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

 И  Н  Н  И  Ш  Н  Ь  Ы  М

 

Там, де я ся родив, там ниє

Тої  хыжі,  в котрüв  я ся родив…

Путичок гузинькый щи ся вє –

По слїдах дїточых мене водить.

 

Надо мнов  -  иннишности огром,

Поза мнов  -  вчорашности листочок…

Потя-памнять в душу бє крылом –

В прüйшлоє ся просить  -  жити хоче.

 

Вижу, ош им задарь войовав

З часом  -  нич ни оживає днями…

Слава богу, висять щи слова
На деревах памняти плодами.

 

Хоть бы м я ся родив ищи раз,

Та часы минулі ни нарожу…

Й хожу попиля иннишньых вас,

И … порозуміти вас ни можу…

---

15   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

 

*    *

*

Дїтинство,  де сь ? –

Дны радости ?!..

Єден,  ги перст,

На старости.

 

Браты з вüтцьом

И сестрами,

Гикой яйце,

Ня пестили.

 

Типир  дüйшло

Житя кüнця.

Ни уйшло нич

З того яйця.

 

Йих  -  всьых ! – ниє…

И я йду  -  гет…

Што ся впстає ?!..

 Я  быв  -  поет !

---

15   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

С  О  К  Р  А  Т

 

Кой умирав Сократ,  овüн пердїв,

Гикой сїлська убысрана кобыла,

Бо,  вмерти хотячи,  утрову йзїв,

Што нараз лем жолудок му спалила.

 

Ни мав й до смерти правого путя:

Изудну го и пучило, й болїло _

Вгас розум, та ни умирало тїло –

Ги нüгтями ся ймало за житя.

 

Уже никому ни давав порад –

Лежав собі нидüдавый Сократ –

Ани над кым ни цят ни насміхав ся:

 

Потїв, блїдїв, жовтїв, синїв, чорнїв –

Страшив ся давно вповідженых слüв…

А сперед тым, кой вмерти  -  убысрав ся.

---

16   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

 

*    *

*

 

Я з домü  уйшов

Дуже-дуже  рано.

 

Ишов им цїлый динь.

 

Уже ся звичирїло.

 

Типир куды я йду ?

Упят  -  домü ?!..

---

17   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

*    *

*

 

Житя ся минать  -  так и має быти ! –

За цятков цятка з тїла сила йде.

Того, што было, вже ниє нигде,

Тай вто, што є, ничим уже ни  ймити.

 

Вперед поникаву  -  онь страшно позирати:

Там – спереду – нимного вже часу…

А вд тому чуву  -  точить смирть косу –

И сперед нив бы голову схыляти.

 

Ушыткого, што было сирцю мило,

Я легко порахуву на перстах:

Было  -  хотїв лїтати, гикой птах,

 

Айно, й до днись ни уросли в ня крыла…

Вже й чяжко хожу  -  ногы ледвы йдуть…

Аццяк закüнчив ся лем початый мüй путь.

---

18   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

*    *

*

 

Што на сьüм світї ты назбаєш ? –

Робота,  ідїня,  питя… -

Всьо, што называть ся житя,

Гибы й ни было го – минає.

 

Мняккоє небо,  твирдь земна,

Людськоє тїло низемноє,

Што пак в земли ся упокойить,

Кому и в чüм дадуть хüсна !?..

 

Мене ни приголубить небо,

Мене ни упестить зимля…

Я сам слызами ся вбылляв,

Хоть и ни мав им в них потребы.

---

19   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом

 

 

 

Через тыждинь по смерти мої жоны Валентины

я быв написав аттакый стих,

котрый им быв загубив,

а дниська м го найшов.

Туйкы го печатаву:

 

С П Ü В А Н К А        П Р О Щ А Л Н А

 

Смертный вітер на мене війнув –

З тїла утекла держача сила:

На два мийтры в земну глыбину

Йде тото, што йсю зимлю любило.

 

Мої крови послїднї габы
Бють у тихнучый мозок звідаво:

Тко я быв ?  Дїла чого я быв !?..

Для родины ?.. Для славы державы !?..

 

Де суть мої врагы !?..  Цїмборы ?!..

Де  -  мüй Нянько ?!  И  де  -  моя Мати !?...

Дниська цїмбор мüй   грüб сись сырый  -

До пришестя бы в ньому лежати.

 

Туй лежати я буду вікы.

Я ?!  Ци, може, лем памнять за мене,

Ош,  кой жив,  та быв иппен такый,

Ги вд овечкы ягнятко смиренне…

 

Но, та – ньит:  я ягнятьом ни быв  -

Жив им так, ги ми сужено было:

Я державу русинську творив,

Я русинськым словам давав крыла !

 

Я ни дав смерти свої душі –

Свою душу – дар Господа Бога  -

Я вдыхнув у русинські вірші:

В них  -  мüй спокüй,  в них  -  моя трывога !..

 

Я для вас,  русины мої,   жив,

И для вас я уддав свої силы:

Кой ни мав уже нич  -  на послїдньüв межи ! –

Сам спокüйно зыйшов у могилу.

---

20   ю л і я    2006  года

Камнянка-над-Осойом